Van Amman via Aqeba naar Taba

Deze ochtend begonnen we om kwart over 8. We gingen na het ontbijt na Madaba toe.

In Madaba gingen we eerst langs wat souvenirwinkels toe. We hadden er niet veel gezien nog, dus wel aangenaam. Gingen we na een mozaïc winkel, waar ze schilderijen maakte van kleine steentjes. Mam heft hier een afbeelding van de Petra gekocht. Naast dit winkeltje had je nog wat kleinere souvenirwinkeltjes. In Madaba hebben we een kerk bezocht genaamd: St. Georges mozaic map church Madaba. Hier was onder andere een kaart te zien van 250 na Christus. Je zag hier onder andere Jeruzalem en de dode zee op. Verder was hier niet zoveel te zien. Na de nodige diarree aanvallen kon ook ik terug de bus in.

We gingen met de bus verder na Mount Nebo, waar Mozes het beloofde land zag. De bus kon gelukkig een heel eind de berg op, we hoefde maar 100 meter te klimmen ofzo. We keken eerst na een soort mozaïeken vloer en een olijfboom die door papa Johannes Paulus II was gepoot. Bovenop de berg zagen we het beroemde kruis en het beloofde land. We hadden geluk, het was uitzonderlijk helder volgens onze gids. Het was niet zo spectaculair als ik gehoopt had, het is veel te toeristisch.

Toen was het tijd voor de dode zee, ook wel “diët sea” genoemd door het vele zout. Abet had zijn zoontje Ibrahim meegenomen, want die wou ook drijven. Na het Mount Nebo was het een half uur afdalen na de dode zee, langs de meest enge afdalingen. Was ook nog een militair gebied en dus geen foto’s maken. In de dode zee was ik bang de eerste te zijn die zou verdrinken. Viel mee: ook ik bleef drijven. Hier de nodige foto’s gemaakt van drijven met en zonder krant. Ook hebben we ons laten insmeren met helend zwarte modder. De mannen die ons insmeerde genoten van de aanrakingen en wij genoten ervan om pikzwart te zijn. Na de nodige foto’s maken hebben we ons weer afgespoeld in de zee en ons gezicht onder een steenkoude douche. Nooit meer een huidziekte voor ons! Aan de dode zee ook ons middageten gehad, wederom een lopend buffer. Ook nu had Abet alles goed geregeld, 2 lange tafels gereserveerd om als groep aan te zitten.

Hierna begonnen we aan de grote reis na Aqeba en Taba. Na ongeveer een half uur stopte we om te kijken na Lot en Lot’s wife. Hierbij was lot en de kinderen afgebeeld in de bergen en zijn vrouw (die wel achterom keek en veranderde in een zoutpilaar) was het zout dat zich ophoopte aan de rand van de oever van de dode zee. Het water was groen hier.

Na ongeveer 1,5 ur zijn we gestopt bij een restaurant. Hier drinken en eten gekocht. Ook een kop koffie gehad. De wc’s waren echt zo ranzig, ik heb er kothalzend opgezeten. De grond was bezaaid met urine en zo rook het ook, heel penetrant. Geen wc-papier, echt te vreselijk. Hierna doorgereden na Aqeba.

In Aqeba kwamen we na 4,5 uur rijden, om half 8 ’s avonds aan. Hier kregen we een plaspauze in een hotel, waar ook een McDonald’s aanwezig was. Hier kreeg de zoon van Abet kipnuggets. Om kwart voor 8 kwamen we aan bij de boot. Hier namen we afscheid van Abet en heb nog een fooi gegeven voor de bewezen diensten. Op de boot kregen we een stempel dat we Jordanië uitgingen.

De bootreis ding nu een stuk rustiger. Geen golven en een rustige vaart. Onderweg nog jus d’orange gehad en een filmpje gekeken van Bernard. Wel jammer dat het donker was, we konden buiten niets zien. Na 1 uur en een kwartier kwamen we aan in Taba, dit was om 22:00 uur. Toen we aankwamen moesten alle Nederlanders extra getest worden, want de swine flu is in Nederland uitgebroken. Bij de grens stonden mannen met mondkapjes de temperatuur op te nemen met een oorthermometer. Ik had 36,5 graden en zat dus goed. De hele groep had gelukkig geen koorts. Als je koorts had, mocht je het land niet eens in! De bedden stonden klaar om op de grenspost te overnachten. Lekker dan! Wel drama hoor, heel Mexico is nu docht en wij zitten in het buitenland. Echt heel eng, moeten Nederland nog wel inkomen!

Hoor ik zonet dat er gister een aanslag was op onze koningin, wat een gekken op deze wereld! Nu heb ik wel een fles wijn verdiend!